Na stronach Sejmu RP pojawiła się opinia prawna i merytoryczna do znajdującego się obecnie w Komisji Zdrowia projektu Ustawy o zawodzie Fizjoterapeuty autorstwa PTF – PSL. Zachęcamy do zapoznania się z tymi opiniami, gdyż podzielają one większość wątpliwości i zastrzeżeń jakie do tego projekty zgłaszało zarówno SFP jak i ogromne rzesze polskich Fizjoterapeutów.
W dniu 11 lutego br. zarząd SFP wysłał do Przewodniczącego Sejmowej Komisji Zdrowia (także osobno do każdego z 40 członków tej Komisji) oraz do Ministra Zdrowia, Pani Premier oraz Prezesa NRL pismo będące stanowiskiem SFP w sprawie Opinii Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej Projektu Ustawy o Zawodzie Fizjoterapeuty z dnia 30.01.2015 r.
Treść listu:
Szanowny Panie Przewodniczący,
Zwracamy się do Państwa w związku z Opinią Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej dotyczącą Projektu Ustawy o Zawodzie Fizjoterapeuty.
Cieszy nas fakt, że NRL nie formułuje żadnych merytorycznych uwag do projektu i popiera celowość ustawowej regulacji zasad wykonywania zawodu fizjoterapeuty.
Analiza ww. dokumentu skłania nas jednak do wystosowania koniecznego komentarza, gdyż szczegółowa ocena Projektu jest wysoce nieprecyzyjna i może wprowadzać w błąd.
Stanowisko Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej jest dowodem daleko posuniętego braku wiedzy polskiego środowiska lekarskiego na temat zawodu fizjoterapeuty. Stanowisko to potwierdza więc, że jedną z przyczyn braku uregulowań prawnych w stosunku do fizjoterapeutów w Polsce jest niewiedza środowiska medycznego dotycząca miejsca, jakie zajmuje współcześnie zawód fizjoterapeuty w krajach najwyżej rozwiniętych.
Należy pamiętać, że po 45 latach opóźnienia, pełny rozwój zawodowy rozpoczął się w Polsce dopiero po roku 1989 ale z częściowo zrozumiałych powodów dotyczył tylko zawodu lekarza i pielęgniarki/położnej. Zaniechanie niezbędnych uregulowań prawnych w zakresie innych zawodów medycznych spowodowało i powoduje poważne konsekwencje społeczne od 25 lat i utrwalanie błędnych stereotypów myślenia o wzorcach systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Być może także w tym należy upatrywać tak druzgocących ocen polskiej służby zdrowia przez organizacje europejskie (przedostatnie miejsce w Europie).
Już w latach siedemdziesiątych zeszłego wieku nadano pełną autonomię zawodową fizjoterapeutom w kilku krajach. Obecnie dotyczy ona już 40 państw świata, w tym 17 krajów europejskich. We wszystkich doprowadziło to do natychmiastowego obniżenia kosztów opieki zdrowotnej w ramach rehabilitacji, radykalnego ułatwienia dostępu do fizjoterapii, oszczędności czasu pracy lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej i wielu innych korzyści, szeroko opisywanych w publikacjach naukowych na ten temat.
Czytając Stanowisko Prezydium NRL, nie można pozbyć się wrażenia o częściowej zaściankowości treści tego oświadczenia, które nie przystoi powadze tak wysokiego przedstawiciela jednej z największych korporacji zawodowych.
Nasze Towarzystwo Naukowo – Zawodowe nie jest autorem projektu, do którego odnosi się NRL i wiemy, że projekt ten posiada fragmenty, których nie popieramy. Nie można jednak zgodzić się z tezami NRL dotyczącymi zawodu fizjoterapeuty, jako niespełniającego kryteriów zawodu zaufania publicznego. Stanowimy trzecią pod względem liczebności grupę zawodową, zatrudnioną w opiece zdrowotnej w Polsce. Jest nas już ponad siedemdziesiąt tysięcy! Mamy w swoim gronie prawie 100 profesorów i około 2000 osób z tytułem doktora. Zdecydowana większość polskich fizjoterapeutów ustawicznie i intensywnie kształci się, dzięki czemu coraz wyraźniej wyróżnia się na tle kolegów z innych krajów Unii Europejskiej. Codziennie udzielamy pomocy połowie miliona Polaków i nie ma obecnie osoby, która w jakimś okresie życia nie korzysta z naszych usług.
NRL w swojej opinii wydaje się być oderwaną od współczesnych realiów i praktyki udzielania świadczeń zdrowotnych w Polsce. W dokumencie ICD-9 (autorstwa WHO) stosowanym na co dzień przez wszystkie polskie placówki, które udzielają świadczeń refundowanych w ramach NFZ, znajduje się około 250 procedur fizjoterapeutycznych wymagających szczególnego i specjalistycznego przygotowania akademickiego, a kilkadziesiąt z nich to procedury badania przedmiotowego, które przeprowadza tylko fizjoterapeuta. Polscy fizjoterapeuci uzyskują codziennie, od około połowy miliona chorych, bardzo poufne informacje. Ma to miejsce w czasie badania podmiotowego, przedmiotowego i w trakcie przeprowadzania czasochłonnych zabiegów. Informacje te mają bardzo poufny charakter dotyczą stanu ciała, emocji, i psychiki pacjentów. Często ekspresja cierpienia jest spowodowana tym, że widzą w fizjoterapeutach specjalistów, których mogą i chcą obdarzyć zaufaniem w zakresie stanu swojego. Przeprowadzanie zabiegów fizjoterapeutycznych wymaga bliskiego kontaktu fizycznego z pacjentem, któremu aplikuje się bodźce mechaniczne m.in. przez dotyk, opór, prowadzenie ruchu ciałem terapeuty i in. To sprawia, że jego zaufanie do fizjoterapeuty jest warunkiem sine qua non efektywności procesu fizjoterapii.
Fizjoterapeuci nieustannie zalecają chorym i ich opiekunom konkretne postępowanie w zakresie fizjoterapii, konsultują i reagują na zdarzenia niepożądane w zakresie stanu ich układu ruchu itp. Jednak w opinii Prezydium NRL zawód fizjoterapeuty nie polega „…na obsłudze osobistych potrzeb ludzkich, wiążących się z przyjmowaniem informacji dotyczących życia osobistego i zorganizowany w sposób uzasadniający przekonanie społeczne o właściwym dla interesów jednostki wykorzystywaniu tych informacji przez świadczących usługi”. Jak brzmi to w świetle badań w Szwecji i Wielkiej Brytanii, które ujawniły, że zawód fizjoterapeuty jest w pierwszej trójce (pośród kilkuset innych) zawodów cieszących się największym zaufaniem publicznym, wyprzedzając w obu tych krajach przedstawicieli zawodu oceniającego Projekt Ustawy o Zawodzie Fizjoterapeuty?
Prezydium NRL odmawia fizjoterapeutom prawa do bycia zawodem zaufania publicznego dlatego, że powinien mieć on „..dodatkowe normy etyki zawodowej, szczególną treść ślubowania” oraz „kwalifikacje moralne” i „tradycje korporacji zawodowej”. Wszystkie te elementy zawarte są właśnie w projekcie ustawy o zawodzie fizjoterapeuty. Mamy nieodparte wrażenie, że Prezydium NRL wydało opinię, nie czytając dokładnie Projektu Ustawy, gdzie znalazły się powyższe elementy, a ponadto egzamin państwowy, prawo wykonywania zawodu i Samorząd Zawodowy.
Czytając wnikliwie opinię NRL, która w swojej ocenie odmawia fizjoterapeutom prawa do samorządu zawodowego, trudno nie zauważyć braku podstawowej logiki rozumowania w tym zakresie (przy całym szacunku dla piszących). Ponadto, stworzenie samorządu zawodowego fizjoterapeutów jest jedynym rozwiązaniem, aby Skarb Państwa nie ponosił żadnych kosztów związanych z wydawaniem praw wykonywania zawodu.
Prezydium NRL myli w swoim stanowisku pojęcie procesu rehabilitacji, rehabilitacji medycznej i fizjoterapii, traktując je zamiennie, co w sposób zasadniczy zmienia ogląd problemu i nie ma nic wspólnego z już obowiązującymi przepisami w tej kwestii. Fizjoterapeuci na całym świecie nie uzurpują sobie prawa do prowadzenia diagnostyki chorób, a jedynie prowadzenia diagnostyki funkcjonalnej narządu ruchu (patrz procedury ICD-9) na poziomie funkcji ciała i aktywności . Wszystkie procedury fizjoterapii są jedynie komplementarne w stosunku do szerokiej gamy postępowania lekarskiego i nie ingerują w nie w żadnym zakresie. Nieznajomość tego podstawowego elementu prowadzi właśnie do nieporozumień i braku zaufania do grupy zawodowej fizjoterapeutów.
To między innymi brak elementarnego poszanowania zawodu fizjoterapeuty przez większość środowiska medycznego doprowadził już w tej chwili do masowej migracji młodych, dobrze wykształconych fizjoterapeutów poza granice Polski, w poszukiwaniu szacunku i godnych warunków życia, które zapewnia im wiele krajów europejskich.
Z wyrazami szacunku
Zarząd Główny Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska
Kopia listu do Komisji Zdrowia w PDF
Dodatkowo prosimy o zapoznanie się z listem wysłanym do Ministra Zdrowia w sprawie wypowiedzi wice-ministra Sławomira Neumanna podczas obrad Sejmowej Komisji do spraw Kontroli Państwowej, która odbyła się w dniu 5 lutego br.
W nawiązaniu do komunikatu zarządu SFP z dnia 10 grudnia 2014 roku oraz braku postępu prac sejmowych i rządowych nad Projektem Ustawy o zawodzie Fizjoterapeuty, licznych krytycznych wypowiedzi przedstawicieli środowiska, zarząd SFP na posiedzeniu w dniu 6 lutego 2015 roku podjął decyzję o rozpoczęciu przygotowań do procedowania „ścieżki obywatelskiej” Projektu Ustawy o zawodzie Fizjoterapeuty, który będzie zawierał:
1. Umożliwienie szerokiego dostępu społeczeństwa polskiego do usług fizjoterapeutycznych,
2. Stopniowanie kompetencji zawodowych zgodnych z polityką Światowej Konfederacji Fizjoterapii, zakładającej wprowadzenie jak najszerszej autonomii zawodowej,
3. Samorząd zawodowy,
4. Egzamin Państwowy,
5. Uznanie zawodu fizjoterapeuty jako zawodu „Zaufania Publicznego”.
W związku z powyższym zwracamy się do Was z prośbą o przyłączenie się do wspólnych aktywnych działań. Prosimy o pisemne zgłaszanie deklaracji gotowości do pomocy przy zbieraniu (w swoim środowisku) podpisów pod Obywatelskim Projektem Ustawy o zawodzie Fizjoterapeuty.
Z naszych szacunkowych obliczeń wynika, że aby skutecznie zebrać minimum 100.000 podpisów obywateli polskich w okresie 3 miesięcy musi nas być nie mniej niż 500 osób.
W przypadku nie zebrania się wystarczającej liczby osób gotowych do współpracy będziemy zmuszeni zrezygnować z tej inicjatywy.
Z poważaniem
Zarząd Główny SFP
Dokumenty do pobrania:
Ustawa o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli
Wzór wykazu obywateli popierających projekt ustawy
Opinia doktora Zbigniewa Wrońskiego, Konsultanta Krajowego w Dziedzinie Fizjoterapii, w sprawie poselskich projektów Ustaw o Zawodzie Fizjoterapeuty.
1 grudnia 2014 roku Konsultant Krajowy w Dziedzinie Fizjoterapii przesłał do Ministerstwa Zdrowia swoją opinie na temat dwóch poselskich Projektów Ustawy o Zawodzie Fizjoterapeuty.
Aby zapoznać się z tą opinią KLIKNIJ TUTAJ>>
Koleżanki i Koledzy Fizjoterapeuci,
W związku z trwającymi od kilku tygodni ożywionymi (wręcz burzliwymi) reakcjami Środowiska Fizjoterapeutycznego (zwłaszcza jego młodszej części), sprowokowanymi złożeniem do Sejmu RP Projektu ustawy o zawodzie fizjoterapeuty – autorstwa Posłów PSL i PTF – Zarząd SFP pragnie poinformować, że:
1. W pełni podzielamy obawy Środowiska, co do zagrożeń, jakie złożony do Sejmu projekt może przynieść dla większości Fizjoterapeutów,
2. Jeszcze raz pragniemy podkreślić, że zarówno projekt autorstwa PSL-PTF oraz projekt autorstwa PO (przy którym jak się okazało koledzy z PTF też współpracowali) nie uzyskały i nie uzyskają w takiej formie poparcia SFP. Wyraz tego daliśmy w Opinii wysłanej do Ministerstwa Zdrowia – patrz komunikat opublikowany 4 grudnia br.
3. Jako, że dotychczasowe próby przeprowadzenia wspólnego, mającego poparcie całego środowiska, projektu ustawy okazały się niemożliwe – Zarząd SFP zdecydował się powrócić do prac nad swoim pierwotnym projektem ustawy jaki był złożony do Ministerstwa Zdrowia w kwietniu 2012 roku. Link do projektu. Jak pamiętacie, procedowanie tego projektu zostało bardzo opóźnione przez ówczesnego Konsultanta Krajowego ds. Fizjoterapii Pana Zbigniewa Śliwińskiego.
4. Chcielibyśmy poznać Wasze zdanie, dowiedzieć się czego według Was brakuje, co chcielibyście zmienić, ulepszyć, poprawić. Następnie Wasze uwagi przekażemy prawnikom, którzy ten Projekt pisali. Poprosimy o ich uwzględnienie i jeśli będzie to możliwe – a co najważniejsze będzie to zgodne z prawem polskim i europejskim – dodanie ich do Projektu.
5. Mamy nadzieję, że przy Waszej pomocy powstanie najlepszy możliwy Projekt, który będzie można nazwać ŚRODOWISKOWYM – projekt, który zadba o interesy wszystkich polskich Fizjoterapeutów.
6. Apelujemy zatem do całego Środowiska o zapoznanie się z tym projektem i przesyłanie do nas wszelkich uwag i sugestii (do końca bieżącego roku na adres mailowy: ustawa@fizjoterapeuci.org ).
7. Jak tylko uzyskamy Wasze szerokie poparcie dla tego Środowiskowego projektu wtedy podejmiemy wspólnie z Wami próbę doprowadzenia do uchwalenia tej ustawy, korzystając z tzw. ścieżki obywatelskiej. Będzie się to wiązało między innymi z zebraniem co najmniej 100.000 podpisów poparcia (obywateli polskich) pod projektem. Obserwując „czarę goryczy” jak się w naszym środowisku rozlała, jesteśmy przekonani, że to nie tylko jest możliwe, ale wręcz konieczne.
8. Czy się uda? Nie wiemy!!! Jesteśmy jednak pewni, że tylko wspólnie i z Waszą pomocą i zaangażowaniem mamy szansę. Postarajmy się zrobić wszystko, aby stać się niezależną i szanowaną grupa zawodową, decydującą samodzielnie o celach, planie terapii i o jej wykonaniu. Tak, jak robią to nasze koleżanki i koledzy w krajach medycznie cywilizowanych. Jeszcze raz pragniemy podkreślić, że w pełni popieramy spontaniczne akcje jakie się w ostatnich dniach i tygodniach (zwłaszcza w mediach społecznościowych) odbywają. Możecie liczyć na nasze wsparcie.
Z poważaniem,
Zarząd Główny Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska
Zarząd Główny Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska uchwałą nr 01 z dnia 01 grudnia 2014 roku podjął jednogłośną decyzję o wystawieniu negatywnej opinii obu Projektom ustawy o zawodzie fizjoterapeuty, tj: Projektowi autorstwa PSL – PTF złożonemu do laski marszałkowskiej w dniu 23 lipca 2014 roku oraz projektowi autorstwa PO wzbogaconego o uwagi PTF (z listopada 2014) ze względu na niezgodność kompetencji zawartych w projektach z wytycznymi Światowej Konfederacji Fizjoterapii oraz z opinią większości środowiska polskich fizjoterapeutów.
Warszawa, 3 grudnia 2014 r.
Pan Aleksander Sopliński
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
ul. Miodowa 15, 00-952 Warszawa
Opinia Zarządu Głównego Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska w sprawie projektów ustaw o zawodzie fizjoterapeuty autorstwa Posłów
Polskiego Stronnictwa Ludowego i Platformy Obywatelskiej.
Oba przedmiotowe projekty zawierają znaczne podobieństwo przy jednoczesnych rażących różnicach w stosunku do projektu środowiskowego złożonego do Ministerstwa Zdrowia w dniu 27 kwietnia 2012 roku.
Do najistotniejszych należy przyjąć postanowienia:
Artykuły 3 i 4 w całości, które w obu projektach ograniczają prawo wykonywania zawodu 99 % fizjoterapeutów w Polsce i nie są zgodne z artykułem 22 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, który stanowi, że „Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny”. Jaki to ważny interes publiczny jest przyczyną próby odebrania nabytych praw? Od lat fizjoterapeuci po studiach magisterskich, technicy fizjoterapii i licencjaci fizjoterapii prowadzą z powodzeniem samodzielne praktyki fizjoterapeutyczne w całej Polsce pomagając w powrocie do zdrowia wszystkim grupom chorych, od noworodków po osoby starsze, od chorych po udarach mózgu po skrzywienia kręgosłupa, zawały serca i zespoły bólowe. Wprowadzenie niezależności zawodowej wyłącznie dla specjalistów fizjoterapii ograniczy swobodę prowadzenia działalności gospodarczej obejmującej świadczenie usług fizjoterapeutycznych.
W Polsce funkcjonuje wiele tysięcy placówek i gabinetów świadczących usługi fizjoterapeutyczne. Wprowadzenie zapisów o przyznaniu niezależności zawodowej wyłącznie specjalistom w dziedzinie fizjoterapii zmusi właścicieli gabinetów prywatnych do zatrudnienia dodatkowych osób z wymaganymi kwalifikacjami. Dla większości fizjoterapeutów taka sytuacja oznaczać będzie brak możliwości sfinansowania prowadzenia gabinetu i konieczność zawieszenia prowadzonej działalności. Z punktu widzenia ekonomicznego oznacza to także stratę dla Państwa.
Proponowane zapisy są niezgodne z zaleceniami Światowej Konfederacji Fizjoterapii (WCPT), obecną polityką krajów rozwiniętych i stanowiskiem Zarządu SFP. Według zaleceń WCPT zawód fizjoterapeuty jest zawodem autonomicznym i nie podlega innym zawodom medycznym. Fizjoterapeuta ma prawo do przeprowadzenia badania funkcjonalnego, ustalenia programu terapii, przeprowadzenia jej oraz dokonania ponownej oceny funkcjonalnej w celu określenia efektów postępowania. Każdy zawód ma określone kompetencje, niezależne od innych zawodów. Każda osoba, która ukończy edukację w ramach studiów wyższych na dowolnym kierunku uzyskuje określone kompetencje. Poziom kompetencji zależy od poziomu ukończonego kształcenia (studia licencjackie, magisterskie). Po ukończeniu kształcenia na poziomie studiów licencjackich lub w systemie kształcenia studiów jednostopniowych, w każdym zawodzie można rozpocząć samodzielną pracę. Kompetencje są rozszerzane w miarę kontynuacji kształcenia na wyższych poziomach. Zasada ta dotyczy także zawodów medycznych. Lekarz bez specjalizacji po ukończeniu studiów, pielęgniarka po ukończeniu studiów licencjackich, ratownik medyczny po ukończeniu studiów licencjackich, psycholog po ukończeniu studiów magisterskich uzyskują prawo do wykonywania zawodu i udzielania pomocy osobom wymagającym opieki medycznej. Ich kompetencje rozszerzane są po ukończeniu kolejnych etapów kształcenia (studia magisterskie, specjalizacje lekarskie, inne kształcenie podyplomowe w zawodach medycznych). Szczegółowe zasady ich pracy w ramach Narodowego Systemu Zdrowia regulują określone rozporządzenia, jednak każdy z zawodów medycznych posiada ustawowo nadaną autonomię i prawo do podejmowania samodzielnych decyzji.
Rozdział 5, artykuły od 34 do 52 w obu projektach dyskredytują wszystkie inne formy edukacji podyplomowej, uznając jedynie specjalizację. Proponowane zapisy z uwagi na ograniczoną dostępność sparaliżują system kształcenia podyplomowego. Średnio rocznie tytuł specjalisty fizjoterapii w Polsce uzyskuje 60 osób, przy 60.000 fizjoterapeutów. Z uwagi na implikacje wynikające z uzyskanego tytułu specjalisty w obu projektach ustaw w tym w szczególności prawo do prowadzenia samodzielnej praktyki fizjoterapeutycznej należy uznać proponowane zapisy za poważne uchybienie zagrażające dostępności do usług fizjoterapeutycznych dla wielu pacjentów w Polsce.
Wprowadzone zmiany w artykułach 67 oraz 69 w Rozdziale 6 obu Projektów w zakresie wybierania składu członków Krajowej Rady Fizjoterapii w opinii Zarządu SFP sparaliżują prace samorządu.
Z wyrazami szacunku
Zarząd Główny
Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska
Zobacz dokument>> (link do PDF)
Brak ustawy o zawodzie fizjoterapeuty, jak również brak zainteresowania tym faktem przedstawicieli rządu, instytucji i organizacji państwowych od wielu lat utrudnia wprowadzenie standardów fizjoterapii zgodnych z tymi wprowadzanymi na świecie, a także prowadzi do obniżenia poziomu usług fizjoterapeutycznych w szeroko rozumianej rehabilitacji medycznej w ramach usług finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Problem ten znalazł potwierdzenie w Raporcie NIK ogłoszonym 21 października 2014 roku. Dodatkowo prowadzi on do dyskryminacji fizjoterapeutów i marginalizacji świadczonych przez nich usług, mimo że procedury fizjoterapeutyczne stanowią ponad 90% wszystkich świadczeń rehabilitacyjnych. Określenie kompetencji zawodowych fizjoterapeutów i ich praw w procesie leczenia pacjentów pomoże w rozwiązaniu wspomnianych wcześniej problemów. Powstaje jednak pytanie: jakie powinny być wspomniane kompetencje? Poniżej przedstawiamy kilka argumentów, które mogą być przydatne w trwającej od wielu miesięcy dyskusji.
1. Autonomia zawodu fizjoterapeuty.
Wg zaleceń WCPT zawód fizjoterapeuty jest zawodem autonomicznym i nie podlega innym zawodom medycznym. Fizjoterapeuta ma prawo do przeprowadzenia badania funkcjonalnego, ustalenia programu terapii, przeprowadzenia jej oraz dokonania ponownej oceny w celu określenia efektów postępowania link do strony WCPT.
2. Każdy zawód ma określone kompetencje, niezależne od innych zawodów.
Każda osoba, która ukończy edukację w ramach studiów wyższych na dowolnym kierunku uzyskuje określone kompetencje. Poziom kompetencji zależy od poziomu ukończonego kształcenia (studia licencjackie, magisterskie). Po ukończeniu kształcenia na poziomie studiów licencjackich lub w systemie kształcenia studiów jednostopniowych, w każdym zawodzie można rozpocząć samodzielną pracę. Kompetencje są rozszerzane w miarę kontynuacji kształcenia na wyższych poziomach.
Zasada ta dotyczy także zawodów medycznych. Lekarz bez specjalizacji po ukończeniu studiów, pielęgniarka po ukończeniu studiów licencjackich, ratownik medyczny po ukończeniu studiów licencjackich, psycholog po ukończeniu studiów magisterskich uzyskują prawo do wykonywania zawodu i udzielania pomocy osobom wymagającym opieki medycznej. Ich kompetencje rozszerzane są po ukończeniu kolejnych etapów kształcenia (studia magisterskie, specjalizacje lekarskie, inne kształcenie podyplomowe w zawodach medycznych). Szczegółowe zasady ich pracy w ramach Narodowego Systemu Zdrowia regulują określone rozporządzenia, jednak każdy z zawodów medycznych posiada ustawowo nadaną autonomię i prawo do podejmowania samodzielnych decyzji.
3. Wprowadzenie egzaminu państwowego i odpowiedzialności zawodowej uzasadnia nabyte kompetencje zawodowe, a także określoną niezależność w podejmowaniu decyzji.
Projekty ustawy o zawodzie fizjoterapeuty, które pojawiały się od kwietnia 2012 do chwili obecnej zawierają zapisy o konieczności wprowadzenia egzaminu państwowego dla fizjoterapeutów. Po wejściu w życie ustawy o zawodzie fizjoterapeuty, egzamin państwowy, jednolity na wszystkich uczelniach, powinien być podstawą do nadania prawa wykonywania zawodu i określenia jego kompetencji. Projekty ustawy zawierają także zapisy o wprowadzeniu odpowiedzialności zawodowej fizjoterapeutów oraz obowiązku samokształcenia. Trudno wyobrazić sobie sytuację, w której osoba po zdaniu egzaminu państwowego, odpowiedzialna prawnie za wprowadzane działania terapeutyczne oraz podnosząca swoje kwalifikacje, wypełniała czyjeś zalecenia bez możliwości samodzielnego podejmowania decyzji.
4. Niezależność zawodowa wyłącznie dla specjalistów? Działanie pozbawione logiki.
Propozycje nadania pełnej autonomii zawodowej wyłącznie specjalistom w dziedzinie fizjoterapii/rehabilitacji ruchowej, które pojawiły się w projektach budzą wątpliwości, a także wymagają uzasadnienia i odpowiedzenia sobie na kilka pytań. W przypadku wprowadzenia takiego zapisu Polska byłaby jedynym na świecie krajem, w którym kształcenie fizjoterapeuty posiadającego prawo do samodzielnego świadczenia usług i podejmowania decyzji trwałoby minimum 9, a uwzględniając czas oczekiwania nawet kilkanaście lat.
Nadanie prawa do prowadzenia niezależnej praktyki fizjoterapeutycznej wyłącznie specjalistom fizjoterapii/rehabilitacji ruchowej zobowiązuje Państwo do zapewnienia możliwości kształcenia specjalistów i równego dostępu do specjalizacji.
Kto pokryje koszty edukacji wielu tysięcy magistrów fizjoterapii, którzy zostaną zmuszeni do dalszego kształcenia by uzyskać niezależność zawodową? W chwili obecnej fizjoterapeuci sami pokrywają koszty kursów obowiązujących w programie specjalizacji oraz szkoleń uwzględnianych na etapie kwalifikacji dla chętnych do rozpoczęcia specjalizacji. Taki koszt to od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Gdzie będzie odbywać się kształcenie specjalistów? Czy powstaną nowe ośrodki uprawnione do edukacji fizjoterapeutów ? Ile czasu zajmie wykształcenie wszystkich chętnych osób? Obecnie egzamin specjalizacyjny zdaje około 70 – 80 osób rocznie. Zakładając optymistycznie, że kształceniem specjalizacyjnym będzie zainteresowana tylko połowa fizjoterapeutów z tytułem magistra, przewiduje się, że ich wykształcenie zajmie ponad 30 lat.
W jaki sposób Państwo zapewni równy dostęp do kształcenia specjalistów? Brak ośrodków edukacyjnych jest w obecnym systemie ograniczeniem samym w sobie. Należy również uwzględnić fakt zróżnicowanego sposobu zatrudniania fizjoterapeutów w placówkach medycznych. Zatrudnienie w ramach umowy o pracę i oddelegowanie przez pracodawcę zapewnia możliwość edukacji bez dodatkowych kosztów. Wiele tysięcy fizjoterapeutów w Polsce świadczy usługi w ramach działalności gospodarczej. Podjęcie narzuconego wymogu posiadania specjalizacji do uzyskania niezależności zawodowej oznacza dla nich konieczność odbywania wielomiesięcznego stażu bez żadnego wynagrodzenia. Taka sytuacja jest już z założenia nie do zaakceptowania dla wielu fizjoterapeutów.
Wprowadzenie niezależności wyłącznie dla specjalistów ograniczy swobodę prowadzenia działalności gospodarczej obejmującej świadczenie usług fizjoterapeutycznych. W Polsce funkcjonuje wiele tysięcy placówek i gabinetów świadczących usługi fizjoterapeutyczne. Wprowadzenie zapisów o przyznaniu niezależności zawodowej wyłącznie specjalistom w dziedzinie fizjoterapii zmusi właścicieli gabinetów prywatnych do zatrudnienia dodatkowych osób z wymaganymi kwalifikacjami. Dla większości fizjoterapeutów taka sytuacja oznaczać będzie brak możliwości sfinansowania prowadzenia gabinetu i konieczność zawieszenia prowadzonej działalności. Z punktu widzenia ekonomicznego oznacza to także stratę dla Państwa. Art. 22. Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej stanowi, że „Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny”. Jaki to ważny interes publiczny jest przyczyną próby odebrania nabytych praw? Od lat fizjoterapeuci po studiach magisterskich, technicy fizjoterapii i licencjaci fizjoterapii prowadzą z powodzeniem samodzielne praktyki fizjoterapeutyczne w całej Polsce pomagając w powrocie do zdrowia wszystkim grupom chorych, od noworodków po osoby starsze.
Pacjent jest podmiotem leczenia. Ma prawo decydowania u kogo chce się leczyć i z czyich usług chce korzystać w sektorze prywatnym. Wprowadzenie niezależności zawodowej wyłącznie dla specjalistów utrudni pacjentom dostęp do fizjoterapeuty, który nie posiada specjalizacji. Zapis taki zmusi pacjentów do finansowania usług specjalistów, którym przysługiwałoby prawo do wystawienia skierowania/zlecenia na fizjoterapię. Zważywszy na obecną krytyczną sytuację w publicznym sektorze usług zdrowotnych, zapis taki opóźni dostęp osób chorych do usług fizjoterapeutycznych i podniesie koszty leczenia.
Czy zapisy o niezależności zawodowej przyznanej wyłącznie specjalistom wpłyną na pracę fizjoterapeutów zatrudnionych poza systemem opieki zdrowotnej? Jakie kompetencje będą mieć fizjoterapeuci zatrudnieni w szkołach i przedszkolach integracyjnych i specjalnych, w domach opieki społecznej, w ośrodkach oferujących zajęcia ruchowe i profilaktyczne, w firmach produkujących i oferujących zaopatrzenie ortopedyczne czy w klubach sportowych? Czy ich także będą obowiązywać skierowania i zlecenia na fizjoterapię (która obejmuje również działania profilaktyczne), jeśli nie posiadają specjalizacji? Czy wykładowcy uczelni wyższych kształcący fizjoterapeutów też będą podlegać obowiązkowi posiadania specjalizacji w dziedzinie fizjoterapii, by prowadzić zajęcia ze studentami?
W związku z powyższym, uwzględniając planowany egzamin państwowy, wprowadzenie odpowiedzialności zawodowej oraz konieczność ciągłego podnoszenia kwalifikacji zawodowych, SFP podtrzymuje swoje stanowisko odnośnie kompetencji w zawodzie fizjoterapeuty. Kompetencje powinny być uzyskiwane zgodnie z systemem obowiązującego w Polsce kształcenia.
Osoba, która ukończyła studia licencjackie nadające uprawnienia zawodowe powinna uzyskać podstawowe prawa w podejmowaniu decyzji o procesie leczenia i profilaktyki. Wprowadzenie egzaminu państwowego uniemożliwi uzyskanie prawa wykonywania zawodu osobom, które nie prezentują odpowiedniego poziomu wiedzy, umiejętności zawodowych i kompetencji społecznych. W przypadku wątpliwości odnośnie jakości kształcenia na poziomie studiów licencjackich, należy wydłużyć okres kształcenia do 4 lat lub przywrócić jednolite 5-letnie studia magisterskie.
Ukończenie studiów magisterskich, podobnie jak w innych zawodach medycznych, powinno zapewnić autonomię zawodową i niezależność w podejmowaniu decyzji podczas programowania i prowadzenia terapii. Magister fizjoterapii/rehabilitacji ruchowej może prowadzić terapię na podstawie rozpoznania lekarskiego.
Specjaliści w dziedzinie fizjoterapii po kolejnych kilku latach kształcenia powinni uzyskiwać szersze uprawnienia diagnostyczne i terapeutyczne. SFP zauważa konieczność wprowadzenia dodatkowych specjalizacji kierunkowych np. w dziedzinie fizjoterapii w ortopedii, neurologii, pediatrii i chorób wewnętrznych.
Wymieniony zakres kompetencji ułatwi dostęp osobom chorym do usług fizjoterapeutycznych, skróci czas oczekiwania i leczenia zmniejszając jego koszty.
Koleżanki i Koledzy,
Nie pozwólmy na marginalizację naszego zawodu i ograniczenie kompetencji Fizjoterapeutów. Inne grupy zawodowe, współpracując w zespołach wielospecjalistycznych posiadają swoje prawa i niezależność zawodową. Fizjoterapeuci w innych krajach uzyskują coraz szersze kompetencje.
W naszym kraju dochodzi do paradoksalnej sytuacji, w której dąży się do ustawowego ograniczenia niezależności zawodowej tysięcy fizjoterapeutów po studiach wyższych. Po wielu latach milczenia i pomniejszania znaczenia naszych działań walczmy o nasze prawa!
Szanowne Koleżanki i Koledzy,
Zarząd Główny SFP przeprowadził wstępną analizę dwóch Projektów Ustawy o zawodzie fizjoterapeuty (Klubów Parlamentarnych PSL i PO) przekazanych nam do zaopiniowania przez Wiceministra Zdrowia Aleksandra Soplińskiego na spotkaniu w dniu 13 listopada br.
Uwagi wstępne dotyczące kompetencji fizjoterapeuty w projekcie Platformy Obywatelskiej.
Kompetencje zawarte w projekcie sprowadzają w dużej mierze zakres obowiązków fizjoterapeuty do bez mała, bezmyślnego i mechanicznego wykonywania zleceń i planu innych osób. Nie ma to nic wspólnego z obecną polityką Światowej Konfederacji Fizjoterapii i jest przeciwieństwem potrzeb i oczekiwań społeczeństwa polskiego w zakresie dostępności, oszczędności i bezpieczeństwa. Nawet specjalista fizjoterapii, po minimum 11 latach nauki i praktyki nie będzie miał (zgodnie z tym projektem) możliwości przyjęcia chorego lub osoby bez postawionej diagnozy lekarskiej. Dalsze wnioski przedstawimy w najbliższym czasie w odrębnym komunikacie.
Z poważaniem
Zarząd Główny Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska
Koleżanki i Koledzy,
W dniu wczorajszym (20 listopada) odbyło się z inicjatywy Ministerstwa Zdrowia spotkanie w sprawie Ustawy o zawodzie fizjoterapeuty. Ze strony Ministerstwa Zdrowia w spotkaniu udział wzięli: Podsekretarz Stanu Aleksander Sopliński, Dyrektor Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego Edyta Kramek oraz przedstawiciele Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Polskie Towarzystwo Fizjoterapii reprezentowane było przez Zbigniewa Śliwińskiego, Grażynę Brzuszkiewicz oraz Marka Woszczaka. W imieniu Stowarzyszenia Fizjoterapia Polska w spotkaniu wzięli udział Maciej Krawczyk, Tomasz Marek oraz Agnieszka Stępień. Do dyskusji zaproszony został również Konsultant Krajowy w dziedzinie Fizjoterapii – Zbigniew Wroński oraz Konsultant Krajowy w dziedzinie Rehabilitacji Medycznej – Krystyna Księżopolska – Orłowska.
Spotkanie było bardzo krótkie. Ograniczono je wyłącznie do przekazania deklaracji o chęci dalszego procedowania Ustawy o zawodzie fizjoterapeuty przez Ministerstwo. Zobowiązano nas do wyrażenia w terminie 2 tygodni opinii na temat dwóch projektów poselskich złożonych przez posłów Polskiego Stronnictwa Ludowego i Platformy Obywatelskiej.
W najbliższym czasie prześlemy informację na temat zawartości przekazanych nam projektów, a zwłaszcza projektu autorstwa PO (projekt PSL-PTF już znacie i nasze zdanie o nim również J).
W związku z tym, że projekt PO otrzymaliśmy na spotkaniu wyłącznie w formie papierowej to aby go upublicznić musieliśmy dokonać jego digitalizacji i jest on teraz (w dość słabej niestety jakości i do tego wolno się ładuje) dostępny TUTAJ.
Informujemy również, ze na spotkaniu nie był dyskutowany ani omawiany projekt środowiskowy, który współtworzyliśmy, a który był złożony do MZ jeszcze w marcu 2013 roku.
Jak zawsze będziemy liczyć na Wasze konstruktywne głosy i opinie.
Dłonie stanowią jedną z najważniejszych części ciała. Dzięki nim poznajemy świat, wyrażamy emocje i zawieramy nowe znajomości. Kiedy dłonie tracą swoją sprawność, najłatwiejsze czynności stają się wyzwaniem. Z taką sytuacją zmagają się osoby dotknięte spastycznością kończyny górnej po udarze mózgu. Aby ułatwić pacjentom ze spastycznością powrót do życia sprzed choroby, Fundacja Udaru Mózgu wraz ze Stowarzyszeniem Fizjoterapia Polska rozpoczynają kampanię edukacyjną „Otwórz dłoń po udarze”.
Otwórz dłoń w spastyczności
Każdego roku 75 tysięcy Polaków – zarówno osób w wieku podeszłym, jak i młodych – doznaje udaru mózgu. Dwa tysiące spośród nich traci sprawność swoich rąk w wyniku spastyczności kończyny górnej. Spastyczność polega na nadmiernym napięciu mięśniowym, które sprawia, że ręka i dłoń mają ograniczone możliwości ruchowe lub wykonują mimowolne ruchy. Wiąże się także z bólem unieruchomionych mięśni. Co jednak najważniejsze, objawy spastyczności znacznie wpływają na obniżenie jakości życia pacjentów, którzy w związku ze swoją dolegliwością często tracą samodzielność. Spastyczność poudarowa nie jest jednak procesem nieodwracalnym. Wiedza na temat własnej choroby, odpowiednie metody leczenia i wytrwała rehabilitacja mogą umożliwić pacjentom odzyskanie sprawności ręki, a tym samym – poprawę jakości życia.
Trzy kroki w zmaganiach ze spastycznością
Kampania „Otwórz dłoń po udarze” opiera się na trzech krokach, stanowiących klucz do odzyskania sprawności przez osoby dotknięte spastycznością. Pierwszym z nich jest wiedza – zdobywając informacje na temat swojej dolegliwości, pacjenci będą mogli lepiej zrozumieć reakcje i możliwości własnego ciała. Drugi element stanowi leczenie – w ramach kampanii, upowszechnione zostaną informacje na temat dostępnych metod terapii spastyczności. Trzeci krok to fizjoterapia – odpowiedni dobór ćwiczeń i wytrwała praca mają kluczowe znaczenie w walce ze spastycznością. Dzięki wskazówkom zawartym w trzech krokach, pacjenci ze spastycznością otrzymają konkretne narzędzia, przeznaczone do skutecznej walki o swoją sprawność.
Przewodnik dla pacjentów
W ramach kampanii, opublikowany zostanie unikalny przewodnik dla pacjentów i ich opiekunów, opracowany przez specjalistów pracujących z osobami po udarze. Poradniki jest dostępny na oddziałach szpitalnych oraz w ośrodkach fizjoterapii zajmujących się leczeniem pacjentów ze spastycznością. Wszelkie niezbędne informacje, w tym lista ośrodków oferujących leczenie w ramach refundacji, są dostępne tutaj: http://www.fum.info.pl/page/index/223
Poradnik do pobrania w PDF: POBIERZ
Kampania współtworzona jest przez
Fundację Udaru Mózgu, Stowarzyszenie Fizjoterapia oraz Ipsen Polska.